Sinds medio 2015 mag ik me – met gepaste trots – oprichter noemen van vzw Doenkers. Samen met vrouw, vriend en broer willen we actiever bijdragen aan onderwijsprojecten in het Zuiden. De ‘Doenkers’ (de groep groeit) willen ervoor zorgen dat meer kinderen toegang tot onderwijs krijgen.
Hoewel ‘het onderwijs’ weinig geheimen voor me heeft, is het werken in het Zuiden een ware ontdekkingstocht. Sinds de oprichting van de vzw verdiep ik me in Zuidwerking en ontwikkelingswerk, omgaan met cultuurverschillen en de geschiedenis van onze projectlanden Cambodja, Thailand en Zimbabwe.
Hoe meer ik me verdiep, hoe meer ik het gevoel heb dat ik er niets van weet.
Een mooi voorbeeld – en een knelpunt in de projectuitvoering- is de manier waarop ‘wij’ en ‘zij’ naar projecten kijken, er naar handelen, erover communiceren.
Onze overtuiging dat we als individu Maslow-gewijs streven naar maximale zelfontplooiing vond ik veel minder terug bij onze partners. Onze gemeenschappelijke waarden en normen zijn vergelijkbaar, dat wel, de ‘ranking’ verschilt.
Dankzij Pinto’s pyramide was ik in staat om de verschillen tussen de F & G cultuur in een kader te plaatsen. De F(ijnmazige) cultuur is wereldwijd dominant terwijl de G(rofmazige) – trouwens overwegend Westerse- cultuur slechts zo’n 12% vertegenwoordigt. Dat stemt toch tot nadenken, niet?
Een intrigerende case vond ik in de ouderzorg. F-culturen handelen sterk collectief. Eer en de goede naam van de familie wordt hoog in het vaandel gedragen. Zo ook zorgen de jongeren voor de ouderen en vinden ze dat niet meer dan normaal. Wij, Westerlingen, vinden dat ook wel belangrijk, maar zijn niet bereid om onze zelfontplooiing daarvoor te laten varen… Dus ontwerpen we maar lekker robot Zora die zich wel over onze ouderen zal ontfermen. Zora zorgt dat ze in beweging blijven, dat ze mentaal gestimuleerd worden, dat ze op tijd hun nagels lakken zodat ze mooi voor de dag komen als de kinderen nog eens een gaatje vinden om een bezoek te brengen… .
Oh ja, we hebben bovendien steeds minder begrip voor personen die wél zelf voor hun ouders willen zorgen en daardoor bijvoorbeeld langere tijd onbeschikbaar zijn voor de arbeidsmarkt.
Nee hoor, dankzij Zora kan (en moet) iedereen weer terug aan het werk én kunnen we ons lekker individualistisch verder ontwikkelen. Mooi zo, dat hebben we weer geweldig goed gedaan!
Vooruitgang zeggen we dan. Ieder voor zich. Altijd meer voor ons en zéker niet meer voor een ander (ze moeten er zelf maar voor werken)… .
Dat is dan de vooruitgang voor ons Wilde Westen… .
Roel
